It's too cold outside...
Postacie: Louis Tomlisnson, Harry Styles, gościnnie: Zayn Malik, Niall Horan, Liam Payne.
Streszczenie: Harry nie wie co się dzieje, a Lou widzi, że coś jest nie tak, lecz nie wie jak mu pomóc.
Notka od Kiki: Moje pierwsze opowiadanie, które chce doprowadzić do końca. Rozdział jest wyjątkowo krótki, obiecuje, że inne będą dłuższe. Każdy komentarz motywuje do napisania kolejnego rozdziału szybciej. Love, love, love. xx
Prolog - wprowadzenie.
Co się dzieje kiedy człowiek poznaje drugą część siebie? Staje się kimś kim nigdy nie chciał być, staje się kimś kto go przeraża, ale nie może od tego uciec. Co wtedy zrobić? Kiedy nie możesz powiedzieć nikomu, nawet jemu. Stajesz się zamknięty w sobie, bronisz się przed pomocą. Nie jesteś już sobą. Tylko co się stało, że gdy patrzysz w lustro, może i widzisz chłopca z lokami, ale dobrze wiesz, że w środku nim nie jest. Boisz się, widzisz cierpienie w jego oczach, widzisz jak bardzo się o ciebie martwi, jednak za każdym razem ranisz go słowami, że ma się odwalić. Nienawidzisz siebie, nie dlatego, że się zmieniłeś, nie, nienawidzisz siebie, bo zadajesz cios najważniejszej osobie w twoim życiu. Twoim jedynym usprawiedliwieniem na to jest fakt, że chcesz go bronić, aby nie spotkało go to samo co ciebie. Kochasz go, ale nie narazisz na taki ból, nie pozwolisz, aby ktoś go skrzywdzić. Nie zniesiesz tego. Kolejne dni mijają, coraz gorzej znosisz jego towarzystwo, z dnia na dzień odtrąciłeś go od siebie, jedyne czego teraz pragniesz to to, aby wybiec z tego pokoju i się do niego przytulić, schować głowę w jego ramionach, usłyszeć, że wszystko będzie dobrze, że ci pomoże. Dajesz sobie mentalny policzek, wstajesz z łóżka, wyciągasz torbę i pakujesz wszystko. Wrzucasz co popadnie, gdy twój wzrok pada na wasze wspólne zdjęcia. Łzy napływają do twoich oczu, w złości rzucasz ramką o drzwi. Ta rozbija się z hukiem. Nagle On wbiega do twojego pokoju.
- Harry? Co ty robisz? - patrzy na ciebie tym wzrokiem pełnym bólu i tęsknoty - Po co Ci ta torba?
- Wydaje mi się, że nie powinniśmy dłużej udawać. Czas to zakończyć, powiedzieć do widzenia i iść w swoją stronę. - powiedziałeś to tak szybko, żeby tylko się nie rozmyślić, aby tylko nie patrzeć na niego tak długo. Bierzesz torbę i wychodzisz. Nie słyszysz za sobą krzyku, abyś się zatrzymał, słyszysz cichy szloch? Rana w twoim sercu poszerza się. Straciłeś go na zawsze. Otwierasz drzwi i wybiegasz, łzy płyną ci po policzkach, zostawiasz swoje idealne życie za sobą i wkraczasz w ciemność, biegniesz do ludzi takich jak ty. W myślach żegnasz się z miłością twojego życia.
